นี่เป็นเรื่องนิทาน ตำนานกล่าวว่า นานมาแล้ว โลกแบ่งออกเป็นสี่ทวีป คือ ทวีปอีสาน ทวีปตะวันตก ทวีปใต้ และทวีปเหนือ ในทวีปอีสานมีประเทศหนึ่งชื่อว่า เมืองอ๋าไล เมืองนี้มีภูเขาหนึ่งชื่อว่า ภูเขาผลไม้ดอกไม้ บนภูเขามีหินแห่งหนึ่ง เป็นหินแห่งเทพ วันหนึ่งหินแห่งเทพแตกเป็นชิ้นๆ จากหินม้วนออกมาไข่หนึ่ง เมื่อไข่โดนลมมันก็กลายร่างเป็นลิงหิน ลิงหินมีตาส่อแสงทอง เพราะคำสั่งของพระเจ้า เขาได้ไปกราบไหว้ทุกทิศ
ลิงหินสามารถเดินได้ เดินได้ เมื่อกระหายก็ดื่มน้ำใจบุญใต้ภูเขา เมื่อหิวก็กินผลไม้บนภูเขา
ทั้งวันเขาได้เล่นกับสัตว์ในภูเขา สนุกสุดยอด วันหนึ่ง อากาศร้อนมากๆ ลิงๆ เพื่อหลบร้อนจึงวิ่งไปชำระตัวใต้ใจบุญ เขารู้สึกแปลกใจที่ใจบุญไหลไม่หยุด เขารู้สึกอยากรู้จักรูปร่างแห่งใจบุญ
ลิงๆ เดินย่าย่า ไต่ย่าย่า เข้าไปถึงปลายสุด เขารู้สึกตะลึงเมื่อพบกับน้ำตก คือการไหลจากท้องฟ้า เขารู้สึกตื่นเต้นและพูดคุยกันว่า “ใครกล้าผ่านไปใต้น้ำตก ค้นหารูปร่างแห่งใจบุญ และไม่ได้รับบาดเจ็บ เราจะถือเขาเป็นราชา” เขาร้องไปสามครั้ง ลิงหินกระโดดออกมา กรีดว่า “ผมจะไป ผมจะไป!”
ลิงหินค้างตากระโดดผ่านไปใต้น้ำตก เขารู้สึกไม่เหมือนว่าอยู่ใต้น้ำ เขารืบตาและพบว่าเขารืบอยู่บนสะพานเหล็ก น้ำไหลผ่านรูหิน และไหลออกมาทางด้านบน ปิดประตูสะพาน ทำให้คนภายนอกมองไม่เห็นภายใน ลิงหินเดินผ่านสะพาน เขารู้สึกว่านี่เป็นที่ดีมาก มีเก้าอี้หิน เตียงหิน อ่างหิน ชามหิน มีทุกอย่าง
ที่นี่เหมือนว่ามีคนอยู่ไม่นานมานี้ เป็นบ้านที่เป็นธรรมชาติ เงียบสงบและสะอาด เหยือก ชาม ทัพพี กระบอก วางเรียบร้อยบนเตา เก้าอี้กลางมีแผ่นหินหนึ่ง เขียนว่า ภูเขาผลไม้ดอกไม้สถานที่มีความสุข ถ้ำผ้าน้ำสวรรค์ ลิงหินรู้สึกยินดีไม่ใช่เล็กน้อย เร่งกลับไปที่ประตู
