อาจารย์และลูกศิษย์ไปต่อไปทิศตะวันตก วันหนึ่ง เขามาถึงภูเขาเหลี่ยมและหุบเขาอินทรี อยู่ดีๆมีมังกรขาวออกมาจากหุบเขา โบกเล็บไปที่พระสังฆาต พระสุนทรปภาสรีบพระสังฆาตขึ้น เข้าใช้อำนาจหนีไป มังกรไม่ได้พระสุนทรปภาส เขาก็เปิดปากกลืนม้าของพระสังฆาต แล้วก็เข้าหุบเขา
พระสุนทรปภาสวางพระสังฆาตไว้ในที่ปลอดภัย กลับไปที่หุบเขาจะไปเอารับกระเป๋าและม้า พบว่าม้าหาย เขารู้ว่าต้องเป็นมังกรกลืน เขาร้องที่หุบเขา “ปลาดุกเน่า ออกมารับผิดชอบ!” มังกรได้ยินว่ามีคนด่า เขาร้องแดง เด้งออกมาจากหุบเขา โบกเล็บไปที่พระสุนทรปภาส
มังกรไม่ได้คู่ควรของพระสุนทรปภาส เขาร้อยไม่กี่ครั้งก็เหงื่อแตก เขาร้อยหนีเข้าหุบเขา พระสุนทรปภาสด่าอีกครั้ง ไม่เห็นมังกรออกมา เขาร้อยใช้ความสามารถ ‘ควันแผ่นดิน’ ทำให้หุบเขาใสๆ เป็นโคลนและทราย
มังกรไม่อยู่ในหุบเขาได้ เขาร้อยแกร่งใจ เด้งออกมา ต่อสู้กับพระสุนทรปภาส เขาร้อยต่อสู้กันหลายสิบครั้ง มังกรไม่ได้ เขาร้อยเปลี่ยนเป็นงูน้ำ เข้าใช้อำนาจในหญ้า พระสุนทรปภาสรีบติดตาม แต่ไม่เห็นแม้แต่เงือก
จึง พระสุนทรปภาสอ่านคำบูชา เชิญผู้คุมภูเขาและผู้คุมดิน ถามว่ามังกรมีจุดมุ่งหมายอะไร ผู้คุมภูเขาร้อยผู้คุมดินพูด “มังกรคือพระโพธิสัตว์ให้อยู่ที่นี่ เพื่อไปถึงฝั่งตะวันตก” พระสุนทรปภาสได้ยินแล้วโกรธจนจะหาพระโพธิสัตว์ไปคุย
พระความหลักเมตตามีสามารถทราบเหตุการณ์ได้ดี ขี่เมฆมาถึงหุบเขาอินจู เขาบอกวุฒิก๊กว่า “มังกรขาวนี้เป็นลูกชายของพระนาคทะเลตะวันตก กระทำความผิดที่ต้องตาย ฉันได้แก้เป็นความดี ให้เขาเป็นม้าให้ท่านสงฆ์ขี่ไป เพราะถ้าไม่มีม้านี้ คุณจะไม่สามารถไปถึงสวรรค์ตะวันตกได้” วุฒิก๊กรีบถาม “เขาซ่อนอยู่ในน้ำไม่ออกมา จะทำยังไง?”
