ท่านสงฆ์และพระธิดาสามคนผ่านภูเขาลมเหลือง พวกเขาระมัดระวังมาก ตอนเช้าเดินทาง ตอนค่ำพักผ่อน เขาทำแบบนี้มาหนึ่งปี วันนี้เขามาถึงแม่น้ำใหญ่ โกรกกราก เห็นไม่ถึงฝั่งตรงข้าม วุฒิก๊กกระโดดขึ้นไปดู เขารู้สึกว่าแม่น้ำนี้อย่างน้อยก็กว้างแปดร้อยไมล์ เขาไม่เห็นเรือ ไม่เห็นคน
พระหมูตะโกน “พี่ชาย เร็วๆมาที่นี่!” เป็นหินประทับอยู่ที่ชายแม่น้ำ เขาเดินไปดู เขียนว่า “แม่น้ำทราย” หลังหินประทับเขียนว่า “แปดร้อยแม่น้ำทราย สามพันลึก ขนห่านไม่ลอย ดอกไม้ไม่จม” ท่านสงฆ์ตกใจ เขาถาม “เราจะทำอย่างไร?” อยู่ในเวลานั้น เสียงดัง ผีออกจากแม่น้ำ
ผีพุ่งไปที่ท่านสงฆ์ วุฒิก๊กรีบป้องกันท่านสงฆ์ พระหมูใช้หอกระทบผี เขารับผีที่ชายแม่น้ำ เป็นเวลาครึ่งวัน เขารับผีไม่ได้ วุฒิก๊กระโดดขึ้นไป ใช้ไม้ต้านผี ผีต้านไม้ เขารู้สึกระทึก เขารับลมใส หลบไปใต้
วุฒิก๊กจะไปตาม ถูกรับท่านสงฆ์ เขารับผีไปหาพระความหลักรักสี วุฒิก๊กบอก “ผีคือผู้ที่อยู่ใต้แม่น้ำ คุณคงจะมีวิธีการไปถึงสวรรค์ตะวันตก เพียงแค่เรารับผีได้ เราจะไปถึงสวรรค์!” พระหมูตื่นเต้น “ผมเป็นพระนาคทะเลในสวรรค์ ผมเป็นผู้ที่รู้จักน้ำ ให้ผมไปรับผีเถอะ!”
พระหมูอ่านคำสั่ง “หลีกน้ำ” เขาถอดเสื้อผ้า ใช้หอกระทบผี เขาเข้าไปใต้ ผีใช้ไม้ต้าน
เขาต่อสู้จากใต้ไปบน จากบนไปใต้ เป็นเวลาสองชั่วโมง เขารับผีไม่ได้ วุฒิก๊กไม่มีทางเข้า เขาร้อนใจ อยู่ที่ข้าง เขาทำท่าด้วยตาและหน้า เขาอยากให้พระหมูดึงผีไปที่ชายแม่น้ำ
ปาจิกกำลังตีอยู่ในความสนุกสนาน ไม่สามารถเข้าใจความหมายของวูกงได้ วูกงรีบ ไม่อดทนกระโดดขึ้นไปที่หมอก เปลี่ยนเป็นเหยี่ยวหิวโจมตีลงมา ยักษ์แก่ได้ยินเสียงลมบนหัว แหงนหน้าขึ้นเห็นวูกงพุ่งลงมา เขารีบเก็บไม้เทพ เจาะลงไปในน้ำ ไม่ออกมาอีก
