ไม่เดินไปไกล ฟ้าเริ่มมืด ในป่าไม้เล็กๆไม่ไกล สามารถเห็นประตูหองหรู พระอาจารย์ดีใจว่า “คืนนี้มีที่พักแล้ว” พระอาจารย์และลูกรับเดินไปที่ประตู เห็นหญิงสาววัยกลางคนออกมาจากบ้าน พระอาจารย์รีบทำความเคารพ อธิบายว่ามาจากไหน หญิงสาวได้ยินแล้วเชิญพระอาจารย์และลูกรับเข้าไปพัก
หญิงสาวนำพระอาจารย์และลูกรับไปที่ห้องโถง เรียกให้คนใช้เตรียมอาหารเจ แล้วคุยกับพระอาจารย์ “บ้านผมมีทรัพย์สินหลายแสน ที่ดินหลายพันไร่ เสียดาย! สามปีที่แล้วสามีผมตาย เหลือแต่ลูกสาวสามคนอยู่กับผม เห็นพระอาจารย์และลูกรับสี่คนเป็นคนดี เข้าบ้านผมเป็นเขยดีไหม พระอาจารย์คิดอย่างไร”
พระอาจารย์แดงหน้าถึงหู แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่ตอบ ปาจิกได้ยินว่ามีทรัพย์สินเยอะ มีผู้หญิงสวยๆ เขาร้องใจ เข้าไปใกล้พระอาจารย์ให้ตกลง พระอาจารย์โกรธ เขียนตาให้ปาจิก เขียนปาจิกไปข้างหนึ่ง
หญิงสาวเห็นพระอาจารย์ไม่ตกลง ไม่ดีใจ พระอาจารย์เห็นแล้วขอโทษให้วูกง วูกงขอโทษให้ปาจิก ปาจิกถึงใจต้องการ แต่ทำเป็นไม่ต้องการ หญิงสาวเห็นพวกเขารับผิดชอบไม่ต้องการ เกรี้ยวกราด เดินไปข้างหลังกรุณบุษ่าปิดประตู
พระอาจารย์และลูกรับถูกทอดทิ้ง นั่งในห้องโถงไม่มีใครสนใจ เข้าไม่ได้กินไม่ได้ดื่ม ปาจิกบ่น “พระอาจารย์ เข้าไม่ทำเป็นโกหกๆ เข้า เมื่อกินอิ่มดื่มชุ่มแล้วค่อยคิดที่อื่น” พูดเสร็จ เข้าออกไปที่โถง บอกว่าจะไปปล่อยม้า วูกงรู้ว่าปาจิกมีความคิดอื่น เขารับเป็นแมลงปอแดง ตามหลังปาจิก
พระหมูพาม้าไปไม่รู้จะไปที่ไหน เขาเดินตามกำแพงไปที่ประตูหลัง เวลานี้ ผู้หญิงนำลูกสาวสามคนอยู่ในสวนดูดอกไม้ เขาแอบมอง ลูกสาวสามคนสวยเหมือนเทพธิดา เขารู้สึกหลงใหล เขารอยยิ้มเดินไปอย่างระมัดระวัง
ลูกสาวสามคนเห็นคนแปลกหน้ามา เขารู้สึกอาย หนีเข้าไปในบ้าน พระหมูเดินไปที่ผู้หญิง กราบเคารพ เขาร้อย “แม่ ผมไปปล่อยม้ามา” เขาร้องให้ผู้หญิงแต่งการให้ลูกสาวเขา ผู้หญิงถาม “ท่านสงฆ์จะยินยอมไหม?” พระหมูบอก “เขาไม่ใช่พ่อผม ไม่สามารถควบคุมได้!”
