วุฒิคุณไม่กลัว ไม่โกรธ ในใจยินดีมาก เขาแอบตื่นขึ้นมาเมื่อค่ำคืน เขาแอบออกจากห้อง รอจนถึงเที่ยงคืน เขาเดินไปที่ประตูหน้า รอจนถึงสามทุ่ม เขาเดินไปที่ประตูหลัง เห็นประตูเปิดอยู่เล็กน้อย เขารู้สึกยินดีมาก คิดว่า “ฮ่าๆ ผมไม่ได้คิดผิดความหมายของอาจารย์”
วุฒิคุณเดินเข้าไป พบว่าพระบรรพชิตนอนหลับหันหน้าไปทางใน เขาคุกเข่าอยู่หน้าเตียงแล้วพูดว่า “อาจารย์ ผมคุกเข่าอยู่ที่นี่รออาจารย์” พระบรรพชิตได้ยินเสียงก็ตื่นขึ้นมา นั่งเหยียดขาแล้วถามวุฒิคุณมาทำอะไร เขาบอกว่า “อาจารย์ไม่ได้สัญญากับผมหน้าหลายคนว่า ให้ผมเข้ามาทางประตูหลังตอนสามทุ่ม เพื่อสอนผมการมีชีวิตไม่มีความตาย”
พระบรรพชิตได้ยินแล้วใจดี คิดว่า “ลิงโง่นี่ก็เป็นสิ่งที่เกิดจากธรรมชาติ ไม่งั้นจะได้คิดถึงคำใบ้ลับของผมได้อย่างไร” เขาให้วุฒิคุณคุกเข่าอยู่หน้าเตียง แล้วสอนการมีชีวิตไม่มีความตายให้ เขารับฟังอย่างตั้งใจ เข้าใจและจำคำสั่งไว้ เขาร้องขอบคุณพระบรรพชิต
ไม่ช้าก็ผ่านไปสามปี พระบรรพชิตสอนวุฒิคุณการเปลี่ยนรูปแบบและการขี่เมฆกระโจน ถ้าเข้าใจการขี่เมฆกระโจน เขาสามารถกระโจนไปได้สิบแปดหมื่นไมล์ วุฒิคุณเป็นลิง เขารักการกระโดดกระเด้า เขารู้สึกไม่ยากที่จะเรียน
ในฤดูร้อนหนึ่ง วุฒิคุณและนักบวชเด็กเล่นกันที่ประตูถ้ำ ทุกคนให้วุฒิคุณเปลี่ยนเป็นอะไรดู เขารู้สึกยินดีและหยิ่ง เขาร้องคำสั่งแล้วเปลี่ยนเป็นต้นไม้ใหญ่
ทุกคนเห็นแล้ว เป็นที่ชื่นชม
เสียงพวกเขาทำให้พระบรรพชิตได้ยิน เขาถือไม้ตีแผ่ให้อยู่ในมือ ออกมาถาม “ใครที่กำลังทำให้อึกทึก พวกเจ้าทำแบบนี้ ไม่เหมือนคนที่ออกบ้านมาเรียนการเป็นพระ” ทุกคนรีบหยุดหัวเราะ วุฒิคุณก็กลับมาเป็นตัวเดิม อธิบายให้พระบรรพชิตฟัง ขอโทษ
