ทังสามฉังขี่ม้าตามถนนเขาไป เดินไปครึ่งวัน ไม่เห็นคนเลย เขาร้องหิวและกระหาย อยากหาน้ำดื่ม พร้อมกับเห็นเสือสองตัวหน้าโหดอยู่ข้างหน้า เปิดปากใหญ่ๆ เขารอบดูรอบๆ เห็นว่าด้านหลังมีงูพิษถ่ายลิ้นแดง ด้านซ้ายมีแมลงพิษ ด้านขวามีสัตว์ป่าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทังสามฉังติดอยู่กลางๆ เขารู้สึกตื่นตกใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เพียงแต่ยอมรับ
ในช่วงเวลาที่อันตราย เสียงป่าต่างๆ หนีไปหมด เขารู้สึกแปลกใจ ดูรอบๆ เห็นคนใหญ่ถือไม้เพชรและคันธนูเดินจากที่ลาดเขามา ทังสามฉังรีบลุกขึ้นกราบ พูด “พระเจ้าช่วยชีวิต!” คนใหญ่ช่วยทังสามฉังลุกขึ้น บอก “ผมไม่ใช่พระเจ้าอะไร เพียงแค่คนล่าสัตว์ ชื่อเหลียวป๊อกชิน”
เหลียวปอชินเชิญท่านสงฆ์มาเป็นแขกที่บ้าน เหลียวปอชินรู้สึกยินดีมาก จึงพาม้ามาถึงบ้านของเหลียวปอชิน วันรุ่งขึ้นท่านสงฆ์ต้องออกเดินทาง เหลียวปอชินตามคำของแม่ พาคนสองสามคน ถืออุปกรณ์ล่าสัตว์ ไปส่งท่านสงฆ์ เดินไปครึ่งวัน พวกเขาถึงที่ภูเขาใหญ่
พวกเขาเดินไปถึงครึ่งทางของภูเขา เหลียวปอชินและคนอื่น ๆ ยืนหยุดแล้วบอก “ท่านสงฆ์ ข้างหน้าจะถึงภูเขาสองแผ่นดินแล้ว ด้านตะวันออกของภูเขาเป็นของจีนใหญ่ ด้านตะวันตกเป็นของแผ่นดินตะตุก พวกเราไม่สามารถไปได้ ท่านสงฆ์ต้องไปเดินทางคนเดียว ระหว่างทางต้องระมัดระวังมากๆ” เหลียวปอชินจึงต้องลาพวกเขา ในทันทีก็ได้ยินเสียงตะโกนจากด้านล่างของภูเขา “ท่านครูมารับผมได้แล้ว ท่านครูมารับผมได้แล้ว!”
ท่านสงฆ์ตกใจจนหัวใจสั่น เหลียวปอชินรีบบอก “ท่านสงฆ์ไม่ต้องกลัว เห็นคนแก่บอกมา เมื่อปีที่แล้วพระจักรพรรดิหวั่งโม่ยิบยั้ว ภูเขานี้ตกจากท้องฟ้ามา ใต้ภูเขายังบีบยับพระวิหารลิ้มไม่ตาย เย็นไม่แข็ง เป็นพระวิหารลิ้ม เพิ่งคือพระวิหารลิ้มที่กำลังตะโกน เท่านสุดใจไปดู”
