พระสุนทรปภาสวางกระเป๋าลง ยิ้มอย่างมีความสุข “ผมเคยเป็นผู้นำของภูเขาด้วย ให้ผมได้ครึ่งหนึ่งของทองคำและเพชรพลอยที่คุณขโมยมา” โจรได้ยินแล้ว โกรธจนผมตัวตื่น เอาดาบและหอกตีหัวพระสุนทรปภาส แต่ตีไปเกือบแปดสิบครั้งก็ไม่ได้บาดเจ็บพระสุนทรปภาสเล็บเดียว
พระสุนทรปภาสเห็นว่าพวกเขาร้อนแรงแล้ว เขาร้อง “ถึงคิวผมลูกหลานแล้ว!” เขารับไม้เท้าทองคำตีทีละคน หกคนโจรก็กลายเป็นเนื้อสับ พระสังฆาตเห็นแล้วไม่ชอบใจ “พวกเขาถึงจะเป็นโจร แต่ไม่ต้องตีตายหมด เขาร brutal เช่นนี้ จะไปถึงฝั่งตะวันตกได้อย่างไร? ณ.มิ.โ.ท.บุ.ท.”
พระสุนทรปภาสไม่ชอบให้ใครด่า เขารับไม่ได้ เขาร้อง “ถ้าอาจารย์พูดแบบนี้ ผมก็ไม่ไปถึงฝั่งตะวันตกแล้ว คุณไปเอง! ผมจะกลับไปที่ภูผลไม้!” เขาร้องจบกระโดดขึ้น เข้าใช้อำนาจ เหินไปทิศตะวันออก เมื่อพระสังฆาตยกหัวขึ้นมา เห็นไม่เห็นพระสุนทรปภาสแล้ว
พระสังฆาตไม่มีทางเลือก จึงวางกระเป๋าไว้บนหลังม้า จับไม้เท้าด้วยมือหนึ่ง จับม้าด้วยอีกมือหนึ่ง เดินไปทิศตะวันตกอย่างช้าๆ ไม่ช้าก็เห็นคนหญิงแก่มาจากข้างหน้า ถือเสื้อผ้าและหมวกดอกไม้อยู่ในมือ พระสังฆาตรีบจับม้า เอามือประสาท ให้ทางให้คนหญิงแก่ผ่าน
คนหญิงแก่เดินมาถึงพระสังฆาต พูดว่า “คุณมาจากไหน เป็นทำไมถึงเดินคนเดียวในภูเขา?” พระสังฆาตจึงบอกเรื่องพระสุนทรปภาสไม่ฟังคำสั่งให้คนหญิงแก่ คนหญิงแก่ยิ้มเบาๆ พูดว่า “ผมจะให้คุณเสื้อผ้าและหมวกดอกไม้ ให้ลูกศิษย์ของคุณใส่ไป!”
พระสังฆาตยิ้มเห็นแก้ว พูดว่า “อืม ลูกศิษย์ไปแล้ว! ต้องการอะไรทำไม?” คนหญิงแก่ยิ้มว่า “อย่ารีบ เขาจะช่วยคุณหาลูกศิษย์กลับมา เขามีคำบูชาที่เรียกว่า ‘คำบูชากระดุม’ คุณต้องจำไว้ในใจ เขาร้องให้ลูกศิษย์ของคุณใส่เสื้อผ้าและหมวกดอกไม้ เขาร้องคำบูชาถ้าไม่ฟัง เขาร้องไม่ได้อีก!”
