พระสังฆาตจำ ‘คำบูชากระดุม’ โค้งลำตัวขอบคุณคนหญิงแก่ เวลานั้นคนหญิงแก่ได้เปลี่ยนเป็นแสงทอง เหินไปทิศตะวันออก พระสังฆาตยกหัวขึ้นมา เห็นว่าเป็นพระโพธิสัตว์ รีบลุกขึ้นกราบบูชา จากนั้นเอารับกระเป๋ารับจำนำไป เลือดที่ถนน เรียกร้อย ‘คำบูชากระดุม’ จนจำได้อย่างชัดเจน
พระโพธิสัตว์ขี่เมฆมา ไม่ไกลก็เห็นพระสุนทรปภาสที่เดินมาจากทิศตะวันออก เป็นเพราะพระสุนทรปภาสไปหลังจากที่ออกจากพระสังฆาต ไปทานอาหารที่บ้านพระมหานคร ในการขอร้องของพระมหานคร เขาร้องกลับมา พระโพธิสัตว์ให้เขารีบกลับไปหาพระสังฆาต พระสุนทรปภาสไม่ค่อยพูด ลาพระโพธิสัตว์ไป ไปตามหาพระสังฆาต
เห็นพระสังฆาต พระสุนทรปภาสบอกเรื่องการไปทานอาหารที่บ้านพระมหานคร แล้วถาม “อาจารย์ คุณหิวแล้วใช่ไหม? ผมจะไปขอข้าวเจ้า” พระสังฆาตเขย่าหัว “ไม่ต้อง เขารับกระเป๋ารับจำนำยังมีข้าวแห้งอยู่ ให้ผมเอามา” พระสุนทรปภาสเปิดกระเป๋า เห็นเสื้อผ้าและหมวกดอกไม้ที่พระโพธิสัตว์ให้ สวยมาก เขาร้องขอ
พระสังฆาตยินดีให้ เขารีบจับหูและแก้ผ้า เดินไปใส่เสื้อผ้าและหมวกดอกไม้
พระสังฆาตจะลองดู ‘คำบูชากระดุม’ ใช้ได้ไหม เขาร้อยเบาๆ พระสุนทรปภาสเจ็บจนกริบกริบ เดินไปถอดหมวก แต่หมวกเหมือนเจริญในเนื้อ เอาร่อไม่ได้ เดินไม่ได้
พระสุนทรปภาสรู้ว่าหัวเจ็บเพราะอาจารย์กำลังอ่านคำบูชา เขาร้อง “อาจารย์อย่าอ่าน! อย่าอ่าน!” เขารับไม้เท้าทองคำออกมา ต้องการตีพระสังฆาตตาย พระสังฆาตเห็นแล้ว อ่านคำบูชาเร็วขึ้น หัวของพระสุนทรปภาสเจ็บมากขึ้น เขาไม่มีทางเลือก จึงลุกขึ้นขอโทษ “อาจารย์ ผมผิด ผมรู้ผิดแล้ว อย่าอ่านคำบูชาแล้วนะ!”
พระสังฆาตเห็นว่าเขารู้ผิดแล้ว จึงหยุดอ่าน หัวของพระสุนทรปภาสก็ไม่เจ็บแล้ว เขารู้ว่าคำบูชานี้ต้องเป็นพระโพธิสัตว์สอนให้ เขาร้องไปหาพระโพธิสัตว์ที่ทะเลใต้ พระสังฆาตบอก “เขาร้องสอนผมคำบูชา ‘คำบูชากระดุม’ เขาร้องอ่านคำบูชาได้!” พระสุนทรปภาสถอยหายใจ เลิกทำให้เสีย เขาร้องให้ปฏิญาณว่าจะฟังคำสั่งของอาจารย์ เป็นผู้ปกป้องพระสังฆาตไปถึงฝั่งตะวันตก
