พระสังฆาตขี่ม้ามังกรขาว ไปต่อไปทิศตะวันตก ง่ายขึ้นมาก ในเวลาเย็นวันหนึ่ง อาจารย์และลูกศิษย์มาถึงวัดพระโพธิสัตว์ในหุบเขา พระสงฆ์ที่ประตูเห็นว่าเป็นพระสังฆาตที่มาจากแผ่นดินใหญ่ จะไปถึงฝั่งตะวันตก เร็วๆ กราบบูชา ชวนเข้าไปพักผ่อน
พระสังฆาตและลูกศิษย์เพิ่งนั่งลง มีสองคนหนุ่มช่วยพระสงฆ์แก่คนหนึ่งที่มีหลังโค้ง เดินเข้ามาอย่างช้าๆ พระสังฆาตรีบลุกขึ้น เอามือประสาท กราบบูชา พระสงฆ์แก่ยืนขึ้นกราบบูชา ให้คนเอาชามา เดี๋ยวไม่กี่ครั้ง มีเด็กสองคนเอารับชาที่สวยมา
พระสังฆาตดื่มชาครั้งหนึ่ง ชมชุดชา เขาร้อย “ชุดชานี้สวยจัง” พระสงฆ์แก่ยินดีใจ เขาร้อย “ผมเป็นผู้ที่รู้เรื่องการดื่มชา เขาร้อย ‘คำบูชาการดื่มชา’ เขาร้อยถามพระสังฆาตว่ามีของดีอะไรที่แผ่นดินใหญ่ เอารับกระเป๋ารับจำนำมาดู”
พระสุนทรปภาสเห็นพระสงฆ์แก่แบบนี้ เขาร้อยไม่ได้ใจ เขาร้อยไม่ค่อยพูด ไม่รอให้อาจารย์พูด เขาร้อย “อาจารย์ เอารับกระเป๋ารับจำนำให้เขารับกระเป๋ารับจำนำ!”
พระสงฆ์แก่ตกใจ มีแผนร้ายในใจ หาข้ออ้าง ขอให้พระสังฆาตยืมการถือให้เขาดูคืนนี้ พรุ่งนี้จะคืน พระสังฆาตยังไม่ได้พูด พระสุนทรปภาสรีบ “ยืมให้เขาดูคืนนี้ก็ได้! ไม่มีอะไรเลย!” พระสังฆาตไม่ทันห้าม เขาไม่อยาก แต่ก็ต้องยืมการถือให้พระสงฆ์แก่
เย็นวันนั้น พระสงฆ์แก่ลับ ๆ ให้พระสงฆ์เล็กย้ายไม้ไฟมาเยอะ ๆ อยากจะเผาท่านสงฆ์และพระธิดาตาย วุฒิก๊กได้ยินเสียงดังในสวน รู้สึกแปลกใจ กลัวท่านสงฆ์จะตื่น จึงเปลี่ยนร่างเป็นผึ้งเล็ก ๆ บินไปที่สวน เห็นสถานการณ์หน้าตา เขารู้สึกขำขัน เห็นแก่ตา เขาคิดออกแผนที่ดี
วุฒิก๊กขี่เมฆไปถึงประตูสวรรค์ใต้ เห็นทหารเทพที่ป้องกันประตูว่ามีพระวิหารลิ้มที่มาจากการจลาจลสวรรค์มา เขาตื่นตกใจ วุฒิก๊กตะโกน “อย่ากลัว! อย่ากลัว! ผมไม่ได้มาทำรบ เป็นการมาหาพระคุณกรุณาเทพ เพื่อยืมเกราะหลบไฟไปช่วยท่านสงฆ์” พระคุณกรุณาเทพไม่มีทาง เขาจึงยืมของมหัศจรรย์ให้วุฒิก๊ก
