คนแก่บอกว่า “พระความหลักรักสีอยู่ในภูเขาเล็กที่ใต้” เขาชี้มือไปทางใต้ วุฒิก๊กมองไปที่ที่เขาชี้ เขารู้สึกแปลกใจ เขารับไม้ ผีแก่ไม่เห็นแล้ว เป็นลม ปล่อยกระดาษ เป็นพระท้าวพระจันทร์ช่วยเหลือ วุฒิก๊กให้พระหมูซ่อนตัวในป่า เขาร่อนไปหาพระความหลักรักสี
วูกงกระโดดไปทางใต้ ไม่ช้าก็เห็นภูเขาสูงล้อมไปด้วยเมฆสีสัน ในหุบเขามีวัดที่เงียบสงบ มีเสียงระฆังสง่าราศี อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอม จึงกดหมอกลง ไปที่ประตู เห็นพระเจ้าหนึ่งคน เร่งเข้าไปทำความเคารพ ถามไปว่าที่นี่คือที่พระลิงจิตบุษ่าอ่านพระไตรปิฎก
พระลิงจิตบุษ่าได้ยินแจ้งแล้ว ทันทีออกมาต้อนรับวูกง วูกงอธิบายว่ามาจากไหน พระบุษ่าบอกว่า “ผมได้รับพระคำสั่งของพระพุทธเจ้า อยู่ที่นี่คุมยักษ์ลมเหลือง ตอนแรกผมจับมันไว้ แต่ไม่ได้ฆ่า เผาให้อยู่ในเขาไม่ให้มันทำร้ายสิ่งมีชีวิต ไม่คิดว่ามันยังไม่เปลี่ยนใจ ถึงแก่การทำร้ายอาจารย์ของคุณผมต้องช่วยคุณ”
พระบุษ่าเอายาคุมลมออกมา เอาไม้เทพกระบือบินออกมาด้วย เดินขึ้นเมฆไปที่ภูเขาลมเหลือง เขาให้วูกงไปที่ประตูเขา เชิญยักษ์ลมเหลืองออกมา วูกงลงจากเมฆ เขย่าไม้ทองคำทุบประตูถ้ำ ยักษ์แก่โกรธมาก ถือหอกแหลมไปที่หน้าอกของวูกง
วูกงยืนไม้ตีคืน ไม่ตีนาน ยักษ์แก่เปิดปากอยากเรียกลม พระบุษ่าในท้องฟ้าโยนไม้เทพกระบือบินลงมา เปลี่ยนเป็นพระนาคทองแปดแขน ยื่นสองแขนจับยักษ์แก่ โยนใส่หิน เผื่อให้โชว์รูปจริง เป็นกระถินขนเหลือง
วูกงยืนไม้จะตี พระบุษ่าชี้ให้หยุด “ช้าๆ เขารักร้าย เป็นหนูใต้เขาวิหาร เพราะไปขโมยน้ำมันใส่ในโคมไฟ เกรงใจพระกรุณารับผิดชอบจับไป เขารันมาที่นี่แปลงร่างทำความชั่ว เขารูปจริงแล้ว ผมจะพาเขาไปพบพระพุทธ เห็นว่าทำร้ายพระอาจารย์ควรจัดการอย่างไร วูกง คุณคิดว่าดีไหม”
