วูกงไม่มีทาง จึงกลับมา บอกพระอาจารย์ว่า “ยักษ์แก่เลวมาก เขารันลงไปในน้ำไม่ออกมา ตอนนี้ผมจะไปหาพระความหยุดพิเศษคิดทาง” วูกงกระโดดไปที่ภูเขาละโคระใต้ทะเล เข้าไปในป่าไผ่สีม่วง เจอพระความหยุดบุษ่าอธิบายสถานการณ์ พระบุษ่าบอกว่า “ยักษ์แก่เป็นพระทหารผ้าม่านที่ตกสวรรค์ ถูกผมชักใจ เขารับรองจะช่วยพระอาจารย์ไปที่ตะวันตก”
พระบุษ่าส่งผู้ชุบไม้แข็งไปด้วยกระถิบแดง และวูกงไปที่แม่น้ำทราย เขารับผู้ชุบไม้แข็งขึ้นเมฆไปที่ผิวน้ำ เสียงดังเรียก “ผู้ชุบ! ผู้ชุบ! คนที่จะไปที่ตะวันตกอยู่ที่นี่ เร็วๆออกมาไปหาพระอาจารย์!”
ยักษ์แก่ได้ยินเสียง เร่งเจาะออกมาผิวน้ำ ผู้ชุบไม้แข็งบอก “มาพบพระอาจารย์และพี่ชาย!” ยักษ์แก่จัดเสื้อผ้า เข้าไปทำความเคารพพระอาจารย์ พระอาจารย์ดีใจมีลูกรับให้อีกร้อย เข้าให้โลหิต เรียกรับชื่อผู้ชุบ
ผู้ชุบถือกระดูกโครงเก้าคันที่คอ เชือกร้อย เอากระถิบแดงของพระบุษ่าผูกร้อยใส่ ล็อคลงไปในน้ำ เปลี่ยนเป็นเรือเล็ก พระอาจารย์ให้ผู้ชุบและปาจิกรับช่วยขึ้นเรือ เดินไปที่ฝั่งตะวันตก วูกงพาม้าขาว ตามหลังเรือ
ถึงฝั่งแล้ว ผู้ชุบไม้แข็งเก็บกระถิบแดง เหล่ากระดูกโครงเปลี่ยนเป็นลมหนาวเก้าอันหายไป พระอาจารย์ขอบคุณผู้ชุบไม้แข็ง และขอบคุณพระบุษ่าที่ทิศใต้ จึงขึ้นม้าขาว พาลูกรับสามคนไปทางตะวันตกต่อ
